یاد ایام

می نویسم از آن روز که برای خود بالی داشتم

گلایه ام از این و  آن نیست.

گلایه ام از خود منفورم است.

روزگاری بود قدرتی ناشناخته برای خود می انگاشتم

اما افسوس...

افسوس و صد افسوس

قدر ندانستم آن ایام شیرین را...

سرخوش از آن حال خوش،مغرور از آن بیکران.

از دست دادمش

چی میشد اگر...؟؟؟

به نام من

 این شعرو دوس دارم، خواستم شما هم بخونید: 

ببین تمام من شدی اوج صدای من شدی
بت منی شکستمت وقتی خدای من شدی
ببین به یک نگاه تو تمام من خراب شد
چه کردی با سراب من که قطره قطره آب شد
به ماه بوسه می زنم به کوه تکیه می کنم
به من نگاه کن ببین به عشق تو چه می کنم
به ماه بوسه می زنم به کوه تکیه می کنم
به من نگاه کن ببین به عشق تو چه می کنم
منو به دست من بکش به نام من گناه کن
اگر من اشتباهتم همیشه اشتباه کن
نگو به من گناه تو به پای من حساب نیست
که از تو آرزوی من به جز همین عذاب نیست
هنوز می پرستمت هنوز ماه من تویی
هنوز مومنم ببین تنها گناه من تویی
به ماه بوسه می زنم به کوه تکیه می کنم
به من نگاه کن ببین به عشق تو چه می کنم
به ماه بوسه می زنم به کوه تکیه می کنم
به من نگاه کن ببین به عشق تو چه می کنم

بی نهایت

می توانم من پرواز کنم 

می توانم من از نو آغاز کنم 

پرواز کنم از سر کوه 

جان سپارم در دل دشت 

بگذرم از سر شهر های سیاه 

بگذرم از غم مردمان تباه 

می توانم من فریاد کنم 

با جوشش اشکی محشر آغاز کنم 

سیه پوششان شهر را با خون دل مجازات کنم 

می توانم من دوباره سازم این شهر تهی 

و به مردمش چنین آموزم 

در ترک دلی شکسته خدا حضور دارد

پاییز ۸۷

سرآغاز

این هم زمان شروعی، برای من!!